Hoofdstuk 22 De thuiskomst ©
Door Ans van Grinsven
Nog vier dagen en dan zou de familie weer thuiskomen. Eigenlijk hadden ze het best gezellig gevonden dat ze er niet waren. Alleen was het niet zo leuk geweest als de buren binnen waren gekomen en ook nog naar boven om de kanarie zijn voederbakje vol kanariezaad te geven en schoon drinkwater. Pietje hield zich braaf en stil tot ze weer weg waren. Goudje kreeg ook wat eten in het water gestrooid. De post werd op tafel gelegd en de plantjes hadden ook weer water en ze keken of de deuren nog goed op slot zaten en gingen toen weer weg. Daarna begon het in hele huis weer te leven. Boven sprongen ze allemaal uit de doos. Het feest kon weer beginnen. Nog vier dagen…
Na die vier dagen is de familie weer thuisgekomen vol verhalen over de vliegreis en alle belevenissen en heel veel foto’s.
Goudje sloeg zijn oogjes neer en keek de andere kant uit.
De knuffels zaten als dooie pieren in de doos voor zich uit lopen staren. Pietje zat braaf in zijn kooi en beet onschuldig op de nagels van zijn rechterpootje. Hij hoopte dat Martijn niet zou zien dat zijn bed aan een kant was doorgezakt. De knuffels hadden iedere dag op zijn bed staan dansen, tot groot plezier van Pietje. Tot het mis ging. Maar Martijn was die avond meteen met matras en al op de grond belandt. Gelukkig dacht hij er niet bij na hoe dit kon en zijn pa kwam het bed maken en zei dat het kwam omdat het bed ook al oud was.
Dat vertelde Pietje de volgende dag. Einde verhaal. Oef, dat was goed afgelopen.
Een paar weekjes later ging de familie naar hun tante in Hengelo. Michels pa had een pracht van een computer gekocht voor die tante. Want zei hij: “Ons wel een wee wordt opgeschreven op een oude computer en dat kan zo niet langer. Het moet toch wel een beetje netjes worden opgeschreven. Wie weet hoe beroemd we worden. Als later wordt bekend dat het allemaal op zo’n stokoud ding geschreven is, dat willen we niet op ons geweten hebben hè jongens?” Martijn en Michel knikten gedwee en zeiden ook dat het zo niet langer kon. Dus kreeg die tante een nieuwe. Maar die tante was niet zo handig en het eerst volgende verhaal nam de benen en toen schreef ze het verhaal toch nog op die oude ding. Is het geen schande? Iedereen knikt op hardst. Nu verschijn ik in mijn mooie verenpak nog niet in kleur, mopperde Pietje. Enfin, misschien leert dat mens het gauw. (Dat gebeurde ook al spoedig)
Wordt nog vervolgd...