HET BREIKLASJE VAN PIENTJE ©

                                           Door Ans van Grinsven

Pientje het bosmuisje wilde een breiklasje openen voor alle meisjesdieren in het bos. De vorige winter was het heel koud geweest. Zonder warm jasje, dikke trui, muts of warme sokjes moesten ze erop uit om eten te gaan zoeken. Het was haast niet om te doen. Dat moest anders worden en ze had al wat bedacht
In de stad had ze familie. Jannes haar neef was een kijkje gaan nemen in de stad. Al gauw was hij Liesje, een schattig lief huismuisje tegengekomen. Je begrijpt het natuurlijk al. Jannes werd verliefd en als je dat bent wil je trouwen en dat deden ze ook al spoedig. Samen gingen in de kelder wonen van het grote huis van een oud dametje. Er was volop kaas te vinden. Jannes was niet gewend aan kaas want bosmuizen eten alles behalve kaas. Maar voor zijn lieve Liesje had hij alles over, dus leerde hij kaas eten.

De oude dame had ook een oude bediende, James, die ze al haar hele leven kende en nog veel ouder was dan zij. Maar hij zorgde nog altijd goed voor haar. Zo had ze ook nog aanspraak want veel familie had de oude dame niet.
Haar tijd bracht ze door in haar oude leunstoel met lezen en breien, vooral veel breien. Ze kwam nooit uitgebreid. Voor wie ze breide wist niemand. Pientje in het bos wist van dat breien want Jannes schreef haar geregeld hoe hij het maakte in het grote huis en dat hij gelukkig was met zijn Liesje. Dus schreef Pientje naar Jannes over haar plannetjes maar dat zij geen wol hadden in het bos en of hij misschien…Enfin, na een paar dagen werd een grote doos per post bezorgd met allerlei kleurige bolletjes wol. Het waren bolletjes wol die de oude dame in een mand apart had gelegd omdat zij die niet meer gebruikte en toch weg zouden gaan. Jannes kwam er eerlijk aan want stelen mag natuurlijk niet.

Zo richtte Pientje haar breiklasje op. In het begin kreeg ze een hoop commentaar van de papa dieren die het allemaal onzin vonden. Maar hun vrouwen dachten daar anders over en hoewel breien bedoeld was voor de meisjes wilden ze zelf ook op les. Het breiklasje werd een groot succes. Maar het kon niet uitblijven dat er hommeles van kwam in het bos. De papa’s moesten nu alles zelf doen: eten zoeken,  het huis schoonmaken, voor de kleintjes zorgen en alles wat hun vrouwen zo de hele dag doen. Bij de dieren heeft ieder zijn eigen taak en daar hoorde het huishouden niet bij! Dus je kon er op wachten dat het verkeerd ging.

Terwijl moeders en dochters aan het breien waren riep Ohoei de bosuil de huisvaders bij elkaar. Hij was weduwnaar en zijn dochter was ook van de partij in de breiklas. Hij was woedend, want nu leerde zijn dochter truien breien terwijl bosuilen iets anders behoren te doen namelijk op bosmuizen jagen voor de avondmaaltijd. “In wat voor wereld leven we eigenlijk,” kraste hij. “Hier moet een einde aan komen! Mijn dochter leert nu iets wat niet bij haar opvoeding past. Alle vaderdieren waren het over eens. Bijna dan. Maar een klein krekeltje was het er niet mee eens. Hij riep om stilte maar niemand hoorde hem. Het was zo rumoerig. Doppie Krekel vloog omhoog en ging op de neus van Ohoei zitten. Deze schrok zich een hoedje. “Jullie hebben het fout,”  riep Doppie dapper. Ohoei was zo overdonderd dat er een beest op zijn neus zat, erger nog die het waagde op zijn neus te gaan zitten. Nog erger dat hij het ongevraagd deed. Met zijn vleugel sloeg hij hem weg, maar Doppie zag het aankomen, en vloog weg en Ohoei gaf zichzelf een klap op zijn neus. Per ongeluk dan. Iedereen rolde om van het lachen. “Stilte,” krijste Ohoei. Op slag werd het doodstil. Dat was het moment dat Doppie heel hard riep dat het breiklasje moest blijven bestaan. Nog meer stilte. Zelfs Ohoei was beduusd.
Doppie zei dat het onverstandig was dat het breiklasje op moest houden. “weten jullie niet meer hoe wij verleden jaar met bevroren neuzen  eten moesten zoeken? Hoe verkouden iedereen was?” Hoe onze pootjes bevroren waren? Iedereen was er stil van. Ze waren het vergeten. “Alleen Pientje heeft er aan gedacht. Drie hoeraatjes voor Pientje zou ik zeggen.” Ohoei waar iedereen altijd zo naar luisterde omdat hij anders zo’n wijze raad kon geven had het mis dit keer. Zo zie je maar als iemand het altijd zo goed weet het ook wel eens fout  kan hebben. Dit keer was het Doppie die zo verstandig en wijs was. Zo gingen alle dieren naar huis en braaf gingen ze aan de slag om ook een bijdrage in het huishouden te leveren. Ze waren van plan brave huisvaders te worden. Zelfs Ohoei was opeens trots dat zijn dochtertje naar breiles ging. Hoe het met het avondeten ging? Er werd niet meer op bosmuisjes gejaagd want hij bedacht dat als een bosmuisje het breiklasje uitgevonden had, zij in goede gezondheid oud mocht worden. Dus begon hij aan een dieet van paddenstoelen en eikels.

Intussen had Pientje nog veel meer plannetjes. In haar klasje stelde ze voor dat ze niet alleen voor zich zelf en hun familie zouden breien. Ze wilde een breiwinkeltje. Want natuurlijk konden haar breileerlingen niet altijd van huis. Het gewone leven moest straks ook weer doorgaan. Maar ze bedacht wat Jannes haar verteld had van de oude dame die alsmaar breide. Gewoon omdat  ze van breien hield, terwijl niemand wist voor wie ze voor breide. “ik vraag Jannes wat de oude dame met haar breiwerk doet.”

Ze schreef dus aan Jannes of hij aan het oude dametje wilde vragen waar haar breiwerk bleef als ze het af had.

Jannes en Liesje gingen hand in hand naar de oude dame en zij keek verbaast op toen ze twee prachtige aangeklede muizen voor zich zag. Ze liet bijna haar breiwerk vallen. Van haar bediende  had ze  wel gehoord dat er muizen in haar kelder woonden al had hij ze zelf nog nooit gezien. Hij had alleen gezien dat er aan de kazen geknabbeld was. En omdat hij van muizen hield had hij altijd een schoteltje met kaas klaargezet. Hij had het de oude dame wel verteld maar zij geloofde er geen sikkepitje van want James verbeelde zich wel vaker wat. Hij had ook verteld dat hij in de mand met bolletjes wol die weg mochten een briefje had gevonden of zij, de muizen, de bolletjes mochten hebben. Aan de achterkant had hij geschreven dat het goed was. Hij had er niets van begrepen maar de bolletjes wol waren weg geweest.  Nu bleek het dus toch allemaal waar te zijn. Ze keken elkaar met grote ogen aan. “Zo zo,” zei de oude dame, “Zo zo ik heb dus bewoners in mijn huis.”

De muizen knikte gedwee.

“Jullie komen dus eindelijk kennis met me maken? ”vroeg ze.

“We komen u wat vragen.”

“O, wat dan?”

“We weten dat u altijd aan het breien bent.”

“O, en nu willen jullie zeker dat ik  truien voor jullie brei?”

Ze schudden hun muizenkopjes. Toen vertelden ze over de bolletjes wol die naar Pientje waren gegaan zodat ze haar breiklasje kon beginnen. Nu wilde  ze een winkeltje  openen  met breiwol. Jannes vertelde van de strenge winter verleden jaar en alles wat er gebeurd was.

De oude dame had met belangstelling geluisterd. Ze dacht lang na. Toen vertelde  ze dat ze eigenlijk voor haar plezier breide en het eigenlijk voor niemand  deed. Ik heb stapels truien, sokken en sjaals. Maar die zijn voor jullie veel te groot. Weet je wat? Ik haal alles weer uit en maak er weer bollen wol van en die geef ik dan aan jullie voor de winkel.  Jannes en Liesje klapten in hun handen van blijdschap. Toen vond de oude dame dat het tijd werd voor een kopje thee. Ze klingelde met haar belletje en daar verscheen James. Voor hem was het ook een grote verrassing dat hij eindelijk de muizen te zien kreeg. Het werd een gezellig thee-uurtje.

Jannes schreef naar Pientje dat ze binnenkort een heleboel wol kon verwachten. Liesje en Jannes hielpen ijverig mee om alle truien, sokken en sjaals uit te halen en er kwam zoveel wol voor zowat alle dieren in het land.

De breiwinkel werd een groot succes!

En als jullie willen weten hoe het verder ging met de breiwinkel van Pientje laat het me maar weten. Dan vertel ik het wel.