DE LES VAN DE REGENWOLK ©
D00r Ans van Grinsven
Er zaten duizenden regendruppels in de Wolk die alsmaar voortdreef. Ze hadden al een lange reis door het hele land achter de rug. De druppels genoten en joelden van plezier terwijl de Wind hen voortblies.
Soms nam de Wind een paar uurtjes vrij, en dan hing de Wolk mooi hagelwit en stil in de lucht. Dan keken de regendruppeltjes naar beneden en zagen kinderen die speelden of voortholden op de straten. Wat verlangden ze dan naar beneden om van dichtbij een kijkje te nemen.
"Toe Wolk, laat ons naar beneden vallen," smeekten de druppels.
"Nee," zei de Wolk, "Het is de tijd nog niet. Als het heel heet is, dan verlangen de mensen naar ons en daar is het wachten op. Dan worden we donker en heel zwaar, want dan kan ik jullie niet langer vast houden en dan gaan we met zijn allen naar beneden. Want verkoeling en regen brengen is onze taak en verder zorgen wij voor de bloemen en de bomen dat zij groeien. En vergeet ook niet de boeren in het land, want tarwe voor het brood en allerlei groenten, aardappelen en fruit moeten groeien door ons regen, anders verhongeren de mensen in het land. Wij hebben een belangrijke taak." De druppels waren onder de indruk. "Maar er zijn ook leuke dingen om voor te zorgen," zei de Wolk, want soms is het land heel stoffig als de zon heel heet is geweest. Dan maken wij alles weer fris. Het hele land knapt er weer van op. Bovendien zijn wij beter voor de bloemen in de tuinen dan dat harde water uit de kraan want wij zijn heerlijk zacht." De Wolk hield even de adem in, "en er is nog iets anders," zei hij, "met een heel stel van jullie kunnen jullie plassen water vormen op de straten. "
"O," vroegen de druppels, "waarom?"
"Wel," zei de Wolk geheimzinnig, "er zijn kinderen die het plezierig vinden om met hun laarsjes in plassen water te lopen. En dan zijn er nog veel mensen die met de regen niet graag buiten zijn, maar die toch dol op jullie zijn."
"O ja, hoezo dan?" Opgewonden kwetterden ze door elkaar.
"Er zijn mensen die erg houden van de regen die tegen de ramen tikt en ze zingen dan regenliedjes ter ere van ons."
"O ja?" Plotseling wilden alle druppels niets liever dan tegen de ramen tikken want ze wilden die regenliedjes wel eens horen.
"Allemaal dat kan niet," zei de wolk, "we zijn overal nodig en alles is even belangrijk. "Maar”, zei de Wolk, "jullie mogen kiezen waar jullie heen gaan."
Al gauw wisten ze wat ze het liefste deden. De oudere verstandige druppels gingen het liefst naar het land waar de boeren voor zorgen. Dan kan alles mooi groeien voor het eten. De kleintjes ging het liefst om plasjes water te maken voor de kindertjes. Anderen hadden voor het kletteren tegen de ramen gekozen.
Sommigen wilden alleen maar aan de takken van de bomen hangen om naar de mensen te kijken.
“Maar nog iets,” zei de Wolk, “er zijn ook mensen die helemaal niet blij met ons zijn. Zo gauw de zon weg is en wij als regen ons best gaan doen, dan mopperen ze en noemen ons rotweer.” De druppels waren opeens heel erg verschrikt. “Rotweer? noemen ze ons zo?”
“Ja er zijn mensen die nooit tevreden zijn, Die willen altijd mooi zonnig weer, maar als de zon weer te warm is dan mopperen ze dat het weer te warm is. Als de zon te koud is dan mopperen ze weer dat ze het koud hebben. Sommige mensen op de aarde, zijn altijd ontevreden over het weer. Maar ik wil jullie leren om nooit ontevreden te zijn. We zijn allemaal nodig en wij als regen hebben een heel belangrijke taak in ons leven! Stel je voor als wij niet bestonden, dan leden de mensen honger en dorst en hadden nergens meer plezier in. “ja,” zei een wijze oude druppel, “sommige mensen zijn erg dom en denken niet goed na wat het betekend als wij er niet zouden zijn. Gelukkig zijn er ook een heleboel verstandige mensen die erg blij met ons zijn,” zei de Wolk.
De regendruppeltjes werden weer wat vrolijker. Gelukkig dat de meeste mensen toch verstandig zijn.
En zo dreef de Wolk nog een tijdje verder.
Maar…op een goede dag was het zover. De Wolk was bezig groot en donker te worden. Al het mooie wit in de Wolk was verdwenen. Hij werd heel donkergrijs en de Wolk zei: “het is bijna tijd mijn lieve druppels, we moeten afscheid nemen, maar niet voor altijd hoor. We komen met zijn allen weer terug. Zo gauw als de zon weer zijn best gaat doen dan wordt de aarde weer warm. Dan gaan wij als damp weer naar boven. In de lucht komen we weer bij elkaar in de wolk. Dan kunnen we elkaar onze belevenissen vertellen." Ze joelden van blijdschap. "Nu moet ieder naar zijn bestemming gaan wat hij het als druppel het liefste doet."
Opeens liet de wolk hen allemaal los en daar maakte ze de reis naar beneden.
De kleinste druppeltjes vielen in goten van de straten en al gauw kwamen kindertjes met hun laarsjes naar buiten en plasten en spetterden dat het een lieve lust was. Ze werden kletsnat maar ze hadden zoveel plezier.
De grote en verstandige druppels vielen buiten op het land en de boeren stonden met hun handen in de lucht van blijdschap want alles voor het eten van de stad zou mooi op tijd groeien.
En in de stad? Druppels lieten zich met veel lawaai tegen de ruiten vallen en dat gaf een heerlijk geluid en ze zagen dat mensen de schemerlampjes aan staken. Met potjes thee en kopjes en met koekjestrommel zaten ze voor de ramen en zongen van plezier dat de regen gekomen was. Wat was het gezellig.
De tuinen begonnen na die droogte weer op te fleuren. Er lagen kristallen diamantjes te flonkeren op de bladeren van de struiken. Hebben jullie dat wel eens gezien? Als het weer regent moet je ze eens gaan zoeken en er hangen soms pareltjes aan de takken van de struiken. Let er maar eens op dan zie je hoe mooi het hele land wordt.
De druppels hebben met plezier hun taak gedaan. Toen de zon kwam gingen ze weer naar hun huis in de Wolk waar ze elkaar de mooiste belevenissen vertelden.
En als het weer eens regent kinderen, let dan op al die mooie dingen die de regen voor ons doet. Kijk naar de diamantjes en pareltjes en je zult ze overal vinden. En bedenk dat ze er zijn om voor ons eten te zorgen en ons plezier te geven.