DE FLAT IN DE LINDEBOOM. ©

                                                 Hoofdstuk 1   Hoe het begon                  

In het bos stond een dikke  oude Lindeboom die een paar honderd jaar oud was. Van binnen had hij een grote holle ruimte  die er door zijn hoge leeftijd zomaar ingekomen was. Toch was zijn dikke stam  verder zo gezond als een vis. Iedere zomer stond de linde volop in het mooiste groene blad.

Op een dag zat Sippie Mus op een van zijn takken uit te rusten. Hij hield van deze stokoude boom. Jammer dat niemand naar deze prachtige boom omkeek. Opeens kwam in Sippie  een plan op. We zouden er een heleboel huisjes in kunnen maken. Eigenlijk hadden alle vogels en andere dieren een eigen huis. Sommigen hadden hun huisje in eikenbomen anderen weer in beukenbomen of in berkenboom of eik. Maar zou het niet gezellig zijn om met anderen samen te wonen in de grote  sommigen hier hun huisje  hadden dan konden ze gezellig bij elkaar op visite gaan.
Sippie  hing hij een briefje op de stam van de oude Lindeboom dat de boom verhuurd ging worden. Inlichtingen bij Sippie Mus in het tweede bospaadje derde beukenboom. Je wordt welkom geheten met een kopje thee.
Dieren die toevallig langskwamen lazen het briefje. Dat was natuurlijk ook de bedoeling. De boom ging verhuurd worden? Hoezo? Waarom? Dus de een na de ander ging bij Sippie langs. De eerste die kwam was Eekhoorn Pom die  nieuwsgierig op de bank ging zitten met zijn kopje thee. Op de wand had Sippie een groot wit vel papier hangen waar zijn plan uiteen gezet werd. VERHUUR stond er met grote letters. Sippie begon meteen zijn plan uit te leggen dat in de Lindeboom verschillende huisjes te maken waren en dat het geweldig leek om met een stel dieren samen in de boom te wonen. De stam is heel dik en er valt heel wat van te maken. “Ik denk dat de Lindeboom het ook gezellig vind dat we bij hem komen wonen. We kunnen naast elkaar een huisje maken maar ook boven elkaar. De boom is hoog genoeg.”
“Jawel,” zei Pom, “maar waar ik nu woon heb ik een keldertje om mijn eikels te bewaren.”
“Mmmm,” zei Sippie, “ik denk dat we op de begane grond wel wat keldertjes kunnen maken waar ieder zijn ruimte heeft om het een en ander op te bergen.”
Intussen klingelde weer het belletje. Daar stond Julia Zwaluw en tripte naar binnen. Ze wilde weten wat het briefje te betekenen had en achter haar kwam en nog een  paar  andere dieren binnen. Terwijl Sippie ijverig kopjes thee uitdeelde, vertelde Pom  alvast waar het om ging. Nadat ieder met zijn kopje thee op schoot zat, vertelde Sippie wat hij bedacht had. De eerste die reageerde was het torretje Bensjie. Hij was blij met dit plan want tot nu toe had hij helemaal geen huis en sliep hij in het bos onder dode bladeren. Dus Bensjie werd als eerste op de lijst geplaatst. Pom wilde ook als hij zijn keldertje maar kreeg. Julia wilde ook, maar in de winter ben ik er niet want in de herfst vlieg ik ieder jaar naar Afrika. Maar er werd alleen verhuurd aan iedereen die hier bleef. Anders staat het huis een half jaar leeg. Het egeltje Antje wilde ook als ze maar de benedenste verdieping kreeg. Maar daar zouden de keldertjes komen. Maar het bleek dat alleen Pom een keldertje nodig had, dus konden ze ook nog wat huisjes maken beneden in de boom. Konijntje Pam wilde wel naast Antje wonen. Een echt huisje leek haar veel gezelliger dan een holletje onder de grond, vinden jullie niet?
Op dit moment ging weer de bel. Opgewonden kwam het heggenmusje Dora  binnen.  Ze had bij de Lindeboom het briefje gelezen. Ze was net op zoek naar een huisje, desnoods wilde ze wel bij iemand op kamers wonen. 
“Maar,” vroeg Sippie, “heggenmusjes wonen toch in de heggen van tuinen bij de mensen in de stad?” Bedroefd schudde het heggenmusje haar kopje. “De mensen willen geen heggen meer. Overal plaatsen ze van die houten dingen om hun tuin. 
“Schuttingen!” viel Jantine Merel bij. “Schuttingen, zo heten die dingen.”
“Als mensen de heggen weghalen hebben wij geen huisjes meer.” snikte Dora. Overal halen ze die mooie heggen weg. Te lastig, teveel werk, hoor ik hen roepen.”
“ja, de mensen zijn rare wezens!” vond Jantine. “er gaat niets boven een mooie groene heg!”
”Je bent welkom bij ons en je mag kiezen op welke verdieping je wilt wonen.” zei Sippie.
“Is het heus?” ze kon het bijna niet geloven.

Die middag waren alle plaatsen in de boom  al uitgedeeld.  Maar later op de avond kwam meneer Ekster dat hij toch liever in zijn eigen huis bleef wonen dus een huis was nog niet verhuurd. Pom wilde hoog in de boom wonen dan was hij zo buiten en kon over de takken van de Linde naar andere bomen overspringen.

Toen begon de grote verbouwing.
In de boom werden grote ruime holten gehakt door Stoffel Specht. Hij woonde weliswaar ergens anders in een park maar was meteen bereid om te komen helpen, En zo kwam hij met zijn kluskarretje bij ons in het bos. Hij had rollen prachtig behang bij zich en zo koos ieder hoe hij of zij het huisje behangen wilde hebben. Stoffel zorgde dat er kachels werden aangesloten en hielp met alle verhuizingen. Sleepte met tafels en stoelen en boekenkasten en met allerlei huisraad. Het duurde  een tijdje maar het werd prachtig allemaal. Er kwam ook een prachtige brede houten trap in naar de andere verdiepingen. En op iedere verdieping een galerijtje zodat ze naar elkaar konden komen. Toen eindelijk alles klaar was werd de Lindeboomflat feestelijk geopend. De eerste dagen liepen ze bij elkaar de deuren plat. Ze gingen thee bij elkaar theedrinken en snoepten taartjes; het werd een gezellige boel daar in de Lindeboom. Sippie zelf woonde op de derde verdieping. Met de  prachtige  Libelle Isadora. Maar er was nog een huisje vrij want Meneer Ekster had zijn huisje opgezegd omdat hij toch op zijn eigen adres  blijven wonen. Wat iedereen eigenlijk wel prettig vond want die lawaaiige ekster bemoeide zich overal mee, dat wist iedereen. Op de benedenverdieping woonde Benjsie naast Pam en naast Pam woonde Antje. Op de tweede  verdieping het muisje Pietertje en Dodo de bever en de marmot Olivier.
Op de bovenste vierde verdieping woonde de  Bram de Uil naast Pom  de eekhoorn. En naast Pom woonde  Jantine  Merel. Niet iedereen die naar de plannen was komen luisteren wilde er wonen. Dat is maar goed ook want anders was het bos verder leeg.
Jantine had beloofd dat als Julia in het voorjaar terug kwam uit Afrika ze bij haar in de logeerkamer mocht wonen . Ze beloofde dat ze het gezellig zou inrichten.
Dus ook Julia was blij en gelukkig.
En Stoffel? Stoffel ging met een grote buidel geld naar zijn klusbedrijfje terug. Hij had goede zaken gedaan, maar het werd tijd om thuis weer eens aan de slag te gaan.
Dit is het verhaal van de flat in de Lindeboom.
Als er bijzondere dingen gebeuren dan zal ik het voor jullie opschrijven.